วันพ่อ

  ต้องเริ่มบอกก่อนเลยครับว่าครอบครัวของผมไม่เหมือนครอบครัวคนอื่น ผมไม่ได้อยู่กับพ่อและกับแม่ ผมอยู่้กัตายายมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่ผมเลิกกัน แม่แต่งงานใหม่อยู่ที่ กทม แต่แม่ก็มาหาผมบ่อยส่งเงินให้ใช้ตลอด ผมเลยมีพ่ออยู่ 2 คนครับ พ่อแท้ๆของผมตอนนี้พิการครับเกิดจากปากของเขาเอง ตอนเด็กผมอยู่กับพ่อแม่ พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันเลยทำให้่ผมแทบหาความสุข หาความดีในตัวพ่อไม่ได้เลย เพราะพ่อชอบทำลายข้าวของ เผาเงิน ปาโทรศัพท์ ทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะกันผมจะนั่งอยู่ข้างแม่เสมอและร้องไห้ไปพร้อมแม่ พอพูดถึงพ่อใหม่ เขาก็เป็นคนดีนะครับค่อยหาไรให้ผมเล่น คอยให้ไรผมตลอด แต่อย่างว่าครับพ่อใหม่มันจะเหมือนพ่อเก่าที่ไหน ยังไงพ่อคนนี้ก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆของผม ความรู้สึกที่มีเลยบอกไม่ถูกว่าพ่อจริงๆมันเป็นยังไง แต่ถ้าฟังจากคนอื่นที่มีครอบครัวดีกว่้าผมคงจะประมาณได้ว่า พ่อเป็นผู้นำครอบครัวคอยหาเงินเข้าบ้าน คอยเล่นกับลูกสอนลูกเตะฟุตบอลขับรถพาลูกออกไปวิ่งเล่น กลับมายิ้มหอมแก้มลูกทุกวัน บางวันอารมดีก็ไปรับลูกที่โรงเรียน วันไหนเหนื่อยๆก็ให้เรานวดให้นี่คงจะเป็นพ่อปกติทั่วไป แต่พ่อแท้ๆของผมเท่าที่ผมจำได้เขาเคยซื้อซองการ์ดให้ผมซองละแค่ 20 บาท นั้นเป็นของขวัญที่ผมดีใจที่สุดและผมจำได้ดีที่สุด จากนั้นก็ไม่มีไรอีกเลยครับ พอผมโตขึ้นพ่อแท้ๆของผมก็ชอบโทรมาหาผมแต่คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องพ่อผมพูดไม่ชัด เขาชอบบอกว่ารักผมมาก คิดถึงผมมาก ผมก็สงสัยว่าทำไมตอนมีผมอยู่ตอนมีแม่ผมอยู่พ่อถึงไม่รักษาไว้ในวันที่สายทำไมถึงกลับมาเสียดาย ผมคงจะดูแย่ดูแย่ดูเลวนะครับที่เรียงความเรื่องพ่อของผมเป็นแบบนี้ แต่นี่คงเป็นสิ่งที่ผมจำได้สำหรับตัวพ่อผม ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดีนะครับ แต่เขาไม่คิด ว่าถ้าทำไรลงไปแล้วผลที่ตามมามันคืออะไร วันพ่อทีไรผมไม่เคยส่งข้อความไปหาทั้งพ่อเก่าพ่อใหม่เลยครับ เพราะว่าผมรู้สึกขาด ขาดในสิ่งที่ไม่มีทางจะได้กลับมาแล้ว